همچو پروانه که در ظلمت شب شعله را می خواهد

همچو بلبل که به هنگام سحر غنچه را می خواهد

با همه دوری تو از بر من، با همه جور و جفا بر دل من

من ترا می خواهم.

دل آشفته من را بربودی، اما

با همه بی دلی ام، من ترا از ته دل می خواهم

تو به من مهر و وفا می کردی

تو به هنگام سحر یاد مرا می کردی

همه ی خاطره ها می دانند

با وجود همه ی فاصله ها

ادامه مطلب...


موضوع مطلب :

همیشه صدای گام هایی را در کنار گام های خود می شنیدم،

تو در کنارم بودی،

به گمانم!

ترس،

هیچ گاه نگذاشت که نگاهی به کنار خود بیندازم،

شاید اصلا تو نباشی...

آنگاه که محبوس،

 در میان دیوارهای سنگی بسته قدم می زدم،

هیچ یادم نبود که پژواک،

همان چیزی است که گام ها را دو برابر می کند.

ادامه مطلب...


موضوع مطلب :

دل من آن چنان ترا میخواهد،

که به یک لحظه ی اندیشه ی تو،

به همان اولین تجسم چشمان پر طراوت تو،

قطره اشکی پر از ندیدن تو،           

به پیشواز خیال تو می آید.

می گشایم دو بازوانم را،

تا که گیرم در آغوشم آن خیالت را،

می نهم سر به روی شانه ی او،

می سپارم به شانه ی او گریه هایم را ...

ادامه مطلب...


موضوع مطلب :

شب از فراق و در اوج تنهایی،

یه یاد خاطره های کمرنگ ات،

به انتظار دیدن خوابت بودم.

به خواب من آمدی و با صد ناز،

وعده دیدار بیداری ام دادی،

اگر چه در بر من نیستی اما،

خاطرت جمع که در خواب پریشان منی...

عبدالحمید خدایاری - شهر مرزی سراوان 5/4/89

مشکلات و سـختی ها مانند جاده های مسـدود نیسـتند، بلکه بیشتر به راه هـای پرپیچ می مانند. مطمئناً مشـکل مانع در راه نیسـت، بلکه در حـقیـقت تـخته سنگی اسـت که با بالا رفـتن از آن زندگی بهتر، با شکوه تر و پرنور تر می شود. خیلی وقت ها مشکل در حـقیـقت هـمان دری اسـت که خدا از آن وارد زندگی ما می شود. ما خود را در پوسته ای سخت محبوس کرده ایم که خدا را از ما دور نگه می دارد. مشکلات این پوسته را می شکند تا خدا به راحتی وارد زندگیمان شود. عبدالحمید خدایاری 14شهریور87 - بازنویسی25/4/89

به نام نقش بند صفحه ی خاک

دوباره منم وقلم وشعرهایم که فرشی است تا عرش کبریایی تو.

نمی دانم این دل چه می خواهد که هرروز با شقایق ها به استقبال نجوا با تو می آید.آیا دستان سردم را هنگامی که به سوی در گاهت بلند بود و تا ابرها می رسید به یاد داری؟

آیا زمانی که خورشید با دستان گرمش صورتم را که پوشیده از اشک بود نوازش می کرد به یاد داری؟

آیا شب ها که به امید نجوای با تو به آسمان سفر می کردم وستاره ها برایم لالایی می خواندند به یاد داری؟

هیپنوتیزمی قوی به نام غفلت ایرانی وعواقب آن

نامه ای سرگشاده خطاب به مسئولین وعموم مردم ایران اسلامی

سلام برایران وایرانی نخستین صاحبان فرهنگ وتمدن بشری

اکنون که قلم به دست گرفته ام تااندکی باشما درددل نمایم،دردی جانکاه وطاقت فرسادروجودم لانه کرده،می خواهم این دردمشترک راباشمادرمیان بگذارم، اگراین دردرادردرونم پنهان کنم بقول شاعرمی ترسم که مغزواستخوانم رابسوزدومراازپای درآورد.اصل ماجرابه سفرم به تهران درمهر ماه 84برمیگردد.

ادامه مطلب...


موضوع مطلب :